Kerstherinnering 1987

Het was donderdag 24 december 1987 en de kantine in het Veronicagebouw op het Laapersveld in Hilversum was mooi versierd voor de kerstborrel. Tonnie van de kantine had het feestje georganiseerd en we hadden er zin in. Ik ging ’s morgens nog even bij haar langs om te vragen of alles onder controle was. Nou, dat was het niet, want er had zojuist een muziekact afgezegd. Ze baalde als een stekker. “Wil jij niet wat zingen vanmiddag?” vroeg ze. “Jij loopt altijd te zingen; je zou me er een enorm plezier mee doen”. Aangezien Tonnie de liefste vrouw was van heel Veronica en ik inderdaad altijd en overal aan het zingen was, besloot ik haar van haar probleem af te helpen en zei ik dat ik het graag wilde doen. Ik moest er wel eventjes voor naar huis (in Amsterdam toen nog) omdat ik daar een cassettebandje had liggen met wat pianomuziek. Er stonden precies twee liedjes op mijn repertoire: Darling je vous aime beaucoup van Eartha Kitt en een matrozenliedje van Tucholsky: der Priem. Bij dat nummer droeg ik steevast een zeemanspet, dus die nam ik ook maar mee van huis. Waar ik het zelfvertrouwen vandaag haalde om op de kerstborrel van Veronica twee van die absurde liedjes te durven zingen, ik heb geen idee, maar ik deed het gewoon. Wel stikkend van de zenuwen, maar gelukkig vond iedereen het hartstikke leuk en kreeg ik een groot applaus.

Tonnie schonk een lekker wijntje voor me in en terwijl ik dat met enige vaart naar binnen klokte, kreeg ik van Rob Out een seintje dat ik even bij hem moest komen. “Wat een leuk optreden was dat”, zei hij, “wie ben jij eigenlijk?” Haha, wat een giller. Ik werkte al een paar jaar voor Veronica, zat elke zondag achter de microfoon voor het programma Radio Romantica en ik was zelfs al een keer op televisie geweest: in maart van dat jaar presenteerde ik een programma over Veilig Vrijen. Heel Nederland had het erover gehad vanwege de pikante scènes, maar mijn eigen baas had het blijkbaar niet gezien. Nou goed, ik stelde me voor en toen sprak hij de gevleugelde woorden: “Jij moet op tv. Je krijgt een eigen show. Kom je morgen even langs op kantoor? Dan praten we verder.” Dat het de volgende dag eerste kerstdag was, bomde niet: een eigen televisieshow krijg je niet elke dag in je schoot geworpen.

Eenmaal thuis ’s avonds konden Gerard en ik het niet geloven: een eigen show op televisie vanwege twee absurde liedjes op een kerstborrel? We sloegen onmiddellijk aan het bedenken wat dat dan moest worden, want zoiets bedachten we liever zelf dan dat we het aan Rob Out overlieten. De volgende dag zat ik met een A-4’tje op zijn kantoor. Heel even zag je hem denken: wie was jij ook alweer? Maar al snel schoot het hem te binnen: o ja, dat moppie van die liedjes. Hij las mijn voorstel voor de show en zei: “nou, dat lijkt me prima. Ga dat maar maken.” Binnen tien minuten stond ik weer buiten en eenmaal thuis ging de champagnefles open en werd het een dolle kerst.