Het was vrijdagmiddag 25 september 1992. Ik werkte als redactrice bij een jeugdprogramma van de NCRV en de eerste uitzending was pas volgende week zaterdagochtend (heel vroeg), dus dit weekend kon ik voorlopig voor het laatst een beetje uitslapen. Ik zeg een beetje, want mijn dochter van een half jaar sliep nog niet zo goed door, dus echt uitslapen zat er niet in, maar toch: ik had zin in een rustig weekend. Niet dat het zo hectisch was geweest op “de zaak”. Dat was het eigenlijk nooit bij de NCRV. Ik werkte er prettig. Het feit alleen al dat ze me hadden aangenomen terwijl ik zwanger was toen ik solliciteerde, vond ik bijzonder. Nu, dertig jaar later, is dat de gewoonste zaak van de wereld, maar ik herinner me dat ik toen echt verrast was. Goed, het was dus bijna weekend, ik stond op het punt om te vertrekken, toen mijn telefoon ging. Niet mijn mobiel, want die had ik in die tijd nog niet. Nee, gewoon de telefoon op mijn NCRV-bureau. Gadverdarrie! Wie kan dat nou zijn? Vast weer één of ander afdelingshoofd die voor het weekend nog snel iets geregeld wil hebben. Zal ik ‘m laten rinkelen? Mijn plichtsgetrouwheid zat me in de weg. Ik nam op. Ik hoorde een buitengewoon opgewonden stem: “Maya, ik heb je gevonden! Eindelijk! Weet je wel hoe lang ik al naar je op zoek ben? Niemand wist waar je was, waar je werkte, wat je nu doet, ooohh wat ben ik blij dat ik je aan de lijn heb.” Het was Bert van der Veer, regisseur en oud-collega van Veronica. Ik zei dat-ie mazzel had, voor hetzelfde geld had ik de telefoon niet opgenomen en was ik al weg geweest. “Nou, dan kom ik snel terzake”, zei hij, “heb jij maandagavond iets te doen?” “Uhh”, ik pakte mijn agenda erbij, “nee, niet veel bijzonders, ik zit op gymnastiek om de extra kilo’s van de zwangerschap er af te krijgen, want ik heb in maart een dochter gekregen, maar verder niets. Hoezo?” “Nou”, Bert ging er eens goed voor zitten, “misschien heb je in de wandelgangen al gehoord dat wij aanstaande maandag op RTL4 met een nieuw programma starten? Het is een talkshow over relaties, met veel gasten; de mensen in het publiek mogen ook meepraten en zij hebben stemkastjes zodat we steeds hun mening kunnen peilen, het is live en interactief, dus ook de mensen thuis mogen inbellen en hun verhaal doen; en o ja, de onderwerpen zijn aan de pikante kant, dus toen dachten we ineens aan jou.” “Lekker op tijd”, antwoordde ik onderkoelder dan ik me voelde, want mijn hart was al in de vijfde versnelling geschoten. Bert kwam met een heel verhaal over een presentatrice die op het allerlaatste moment na een proefopname toch niet geschikt bleek en zelf ook haar twijfels had of ze dit wel moest doen en dus waren ze nu op stel en sprong op zoek naar iemand die A. de capaciteiten had; B. beschikbaar was en C. de klus binnen drie dagen kon klaren. Die “ze” waren John de Mol, uitvoerend producent Leo Janssen en Bert zelf, de regisseur van de show. Tijd om er even rustig over na te denken was er niet. John en Leo wilden zo snel mogelijk kennismaken. Nu dus, eigenlijk. Meteen. Een uur later zaten we met z’n vieren bij John op de kamer. Hij vroeg: “denk jij dat je het kan?” “Tuurlijk”, blufte ik, “die hele show is me op het lijf geschreven.” En dat terwijl ik eigenlijk nog van niks wist. Ik zie nog het gezicht van John. Hij moest wel lachen om mijn lef, geloof ik. Om een lang verhaal kort te maken: het werd geen rustig weekend. Ik maakte kennis met het hele team, we hebben vergaderd, draaiboeken gemaakt, ik kreeg een styliste die met rekken kleding aan kwam zetten, de kapper moest flink aan de bak om van mijn moeilijke haar nog iets te maken, op zondag namen we een proefshow op, ik viel vijf kilo af en op maandagavond om 22.00 uur gingen we live op zender: Lief en Leed was begonnen.
