Wat ons in 1980 bezield heeft om onze cabaretvoorstelling Inkeep in Konsurt te noemen, geen idee. Werkelijk een verschrikkelijke titel; wie komt daar nou op af? Nou, regelmatig geen hond, zal ik u vertellen. Inkeep bestond uit vier personen en als er minder dan vier bezoekers in de zaal zaten, dan ging de show niet door. Maar voor vier of vijf deden we het dus wel en dan sloegen we ons met heel veel enthousiasme door de voorstelling heen.
De groep bestond al een aantal jaren en ik was er nieuw bij gekomen. De teksten werden geschreven door Frida van Bentum, een keurige blonde dame van bijna veertig, die een relatie had met haar (toen nog getrouwde) baas en met haar eigen echtgenoot in een luxe huis met sauna woonde. Dat sauna-detail ben ik nooit vergeten, omdat zij altijd een zweetsnor had en met een zakdoekje haar bovenlip droog zat te deppen. Ik weet nog goed dat ik toen dacht: “Een sauna? Dat nooit!” Maar eerlijk is eerlijk, zonder Frida was er geen Inkeep. Ze was de spil en schreef alles. Gevoelige liedjes over vriendschap, ouder worden en afscheid nemen, maar ook conferences over kernwapens of het “nemen” van een Foster Parents kindje. Geen dijenkletsers, maar toch: we konden er mee vooruit.
Onze pianist André was een rustige, vriendelijke man die af en toe komisch uit de hoek kon komen. Hij droeg in het programma wat gedichtjes voor van Levi Weemoedt en vooral met capitaine mobylette kreeg hij de lachers op zijn hand:
Van zwart haar moet ‘k zo huilen.
Van blond krijg ik ’t benauwd…
ach….. vind je ’t erg als jij vannacht
je bromfietshelm ophoudt?
Laura was de liefste van het stel; echt een vrouw om van te houden. Zelfde leeftijd als Frida, maar veel minder een dame. Een mooie vrouw ook, ik keek heel graag naar haar als ze op het toneel stond. Ze was heel serieus, maar moest wel altijd erg om me lachen. Frida was wel eens jaloers op mij omdat ik soms de lach aan mijn kont had hangen; Laura had daar helemaal geen last van. Ze gunde mij het succes en was trots op mij. Ik heb de afgelopen veertig jaar alleen met haar contact gehouden. De eerste jaren wat minder vaak, de laatste jaren weer wat intensiever. Vorig jaar vertelde ze ons dat ze ziek was en niet meer beter ging worden. Geen prettig bericht, maar Laura was de laatste om daar melodramatisch over te doen. Ze ging zich voorbereiden op het einde en ondertussen spraken we nog regelmatig af om te lunchen, te lachen en wijn te drinken. Gisteren was ik voor het laatst bij haar, ze werd steeds zwakker en we moesten nu echt afscheid nemen. Een moeilijk moment voor ons allemaal en eenmaal thuis ging het wijnpak open voor de broodnodige troost.
Vannacht schrok ik wakker met een liedje in mijn hoofd. Altijd was ik bang geweest om in een voorstelling ineens een tekst kwijt te zijn; nu kwam na veertig jaar ineens een heel liedje terug. Ik zong het zo mee, woord voor woord, ook de melodie was er nog.
als jij mij maar vasthoudt
op de laatste van mijn reizen
als jij zacht mijn hand streelt,
ach dan weet ik het was goed
al die lieve dingen
uit ons leven nog eens fluistert
ben ik niet zo bang meer als ik door het poortje moet
druk me alsjeblieft nog eens
vast tegen je lijf aan
’t kloppen van je hart
geeft me dan mijn laatste moed
Als ik bij je weg ga
zal mijn laatste zorg slechts wezen
Wie al die lieve dingen
straks bij jou nou doet
