Oude agenda's

Laatst keek ik naar een quiz op televisie waarbij het eigenlijk meer om de lol en de grappen gaat dan om wie de meeste antwoorden goed heeft. De puntentelling is sowieso niet te volgen, maar die doet er dus ook niet zoveel toe. Naast de twee vaste teamleiders (om wie ik normaal wel kan lachen maar tijdens deze uitzending, waarschijnlijk vanwege alle corona-gesprekken, niet) zaten twee bekende Nederlanders, die ik allebei niet kende. Dat komt tegenwoordig steeds vaker voor, zal wel met de leeftijd te maken hebben. Ze waren jong, ze waren vrouw, ze waren niet grappig en ik zat me af te vragen waarom ik eigenlijk zat te kijken. De twee dames hadden wel de grootste lol, ze lachten om alles, en ineens kwam die ene mij toch ietwat bekend voor. Maar waarvan? Ik prakkiseerde me suf maar kwam er niet achter. En het gekke was: er klopte iets niet. Zij zat op televisie hartelijk te lachen maar in mijn herinnering was ze boos, verveeld en arrogant. Potverdorie, waar ken ik haar toch van? Was het soms een oud-leerling van me, tegen wie ik op vrijdagmiddag zat aan te kijken terwijl ik mijn best deed de CKV-les zo interessant mogelijk over te brengen? De lessen Culturele Kunstzinnige Vorming waar niemand een reet aan vond? Dat zou dat ontevreden smoelwerk, dat hardnekkig in mijn hoofd zat, wel verklaren. Nou, dan toch maar even googelen. Haar naam zei me niets, ze bleek bekend van radio en tv, ok, maar waar kwam ze vandaan? En ja hoor, ze was opgegroeid twee dorpen bij mij vandaan dus de kans dat ze op mijn middelbare school had gezeten was groot.

De volgende dag dacht ik haar vergeten te zijn, maar nee. Dus daar kwamen de oude agenda’s tevoorschijn. Nou ja, ik moest ze er natuurlijk wel even bij pakken. Ze zitten allemaal in een oude koffer, die staat op een kast en de koffer is loodzwaar, dus dat had nog heel wat voeten in de aarde. Maar ineens leek het bijzonder belangrijk dat ik haar vond in één van mijn oude schoolagenda’s. (Een vrouw die sinds drie weken met pré-pensioen is, maakt rare sprongen, dat blijkt wel.) Om een lang verhaal kort te maken: ik kon haar niet vinden. Ik heb al mijn klassen nagekeken, nergens staat haar naam. Wel zat ik zomaar een uur door die ouwe zooi te bladeren, maar ik vond haar niet. Ik ken haar wel en ik ken haar niet. Op televisie lacht ze; in mijn hoofd kijkt ze boos. Nou ja, helaas pindakaas. Dan maar niet. Gewoon proberen te vergeten, die vrouw. Wel jammer dat de agenda’s totaal niet meer in de koffer passen. Dus nu is het ook nog eens een zooitje. Ze wordt bedankt.