Een moeilijk gesprek

Het valt niet altijd mee om bekende mensen te interviewen. Honderd keer liever praat ik met een onbekende man of vrouw die iets interessants heeft meegemaakt dan met een zogenaamde “ster”. Waarom? Nou, die sterren hebben er geen zin in; ze lijken verveeld; ze stralen uit dat ze wel wat beters te doen hebben dan met jou hier in de studio te praten over hun werk; ik weet niet wat het is maar ik heb er, op een paar uitzonderingen na, geen goede ervaringen mee. Zelf vond ik het wel altijd leuk om geïnterviewd te worden op radio of televisie. In de tijd ik een beetje bekend was van Lief en Leed deed ik ook altijd mijn best om er iets leuks van te maken. Het is toch een soort dansje dat je samen met de vragensteller doet en waarom zou je dat willens en wetens verzieken? Ook als de vragen niet zo origineel zijn en de interviewer eigenlijk een griezel is: the show must go on en je maakt er het beste van. Zelfs bij Ivo Niehe werd het een dolle boel, zeker toen Gordon aanschoof. Een man naar mijn hart, die ook altijd zijn best doet om er iets leuks van te maken. Tjonge, wat hebben we gelachen. Daarover vertel ik later nog wel eens.

Eén van de meest vervelende gesprekken had ik ooit in de 5 uur show met de zanger Adamo. Hij gaf een concert in ons land en daar hoorde wat promotie bij. Viola Holt, die het programma drie keer in de week presenteerde, greep dit keer mis: Adamo kwam bij mij en daar was ik maar wat blij om. Vous permettez monsieur zong ik altijd enthousiast mee en na mijn studie Frans begreep ik ook nog eens wat ik zong!

Opgetogen belde ik mijn moeder die altijd onder de indruk was van alle bekende mensen die ik ontmoette. Ze was in de wolken: Maya op televisie een rendez-vous met Adamo! Uiteraard had zij deze Belgische zanger gevolgd vanaf zijn eerste bezoek aan Nederland in 1964. Hij was toen te gast in De Vuist van Willem Duys en hij had zijn hele familie meegenomen. Zijn kleine broertje en zusje zongen luidkeels met hem mee toen hij zijn bekende liedje inzette. Het filmpje staat nog op Youtube, voor de liefhebber. Maar goed: moeder was dus apetrots en zodra ik opgehangen had, belde zij tante Bep en tante Mies om het grote nieuws te vertellen. De sherryfles ging open bij de tantes want oh, oh, oh, wat maakt ons nichtje toch veel mee. Op hun beurt belden zij zich ook een slag in de rondte dus de hele familie en alle kennissen zaten die woensdag om vijf uur voor de buis. Ik had het interview goed voorbereid, er kon niets mis gaan en ik verheugde me enorm op de ontmoeting.

Wat een deceptie! Wat een verschrikkelijk arrogante lul was die Adamo! Hij wilde geen enkele vraag beantwoorden, hij keek me aan of ik stront was en ik werd van de stress steeds onzekerder. Wat moesten tante Bep en tante Mies wel niet denken? En mijn eigen moeder, wat een afgang. Wanhopig probeerde ik er nog iets van te maken. Ik begon over zijn nieuwste CD, altijd goed, dacht ik, maar nee, ook dit spoor leidde tot niets. Ik zei iets vriendelijks over één bepaald nummer van die CD, en wat denk je? Hij zei dat ik in de war was, dat liedje stond helemaal niet op de nieuwste CD! Ik had dat klerending nota bene in mijn hand! Ik liet het hem zien maar hij duwde me weg. Terwijl ik dit opschrijf merk ik dat ik weer kwaad word. Hij wilde gewoon alleen maar stennis schoppen. Vanaf dat moment nam ik me voor om geen beroemdheden meer te interviewen, maar dat was een gevalletje van wishful thinking. Een kleine twee weken later zat mevrouw Leah Rabin in de stoel. Ook een ervaring. Maar daarover een volgende keer.