Jaren geleden werd ik gevraagd als voice-over voor een Sire-spot waarin je een prachtige, jonge vrouw zag die een trekje van haar sigaret nam. In een paar seconden veranderde haar gezicht in een rimpelig oud hoofd, sterker nog, ze leek al dood. Mijn tekst was dan ook: roken……. dood- en doodzonde. Ik kreeg er veel reacties op, vooral ook omdat ik in die tijd zelf nog rookte. Dat voelde natuurlijk niet ok. Niet dat het de eerste keer was dat ik de mensen op die manier belazerde: ook mijn “Bounty puur, een stukje paradijs op aarde” was gelogen. Niks zo smerig als kokos in pure chocolade. De kassa rinkelde, dat wel. En ik reed toch ook niet in een Daewoo? En hoe vaak kwam ik eigenlijk bij Parfumerie Douglas? Die reclames waren allemaal nep. Alleen “de gezelligste thee is Pickwick van DE” paste wel bij mij, want ik ben een theeleut en elk merk is goed. Dus ik ging vrolijk door met het aanprijzen van de CD van Gordon, Iglo vissticks en Profile Tirecenter, bandenservice met profiel.
Toch trok ik een grens toen ik gevraagd werd als mezelf, dus niet als stem, voor een campagne voor een uitvaartverzekering. Het was de bedoeling dat mijn foto in bushokjes kwam te hangen met de tekst eronder: “Ik ga dood”. Vervolgens stond er dan, met kleine letters: Natuurlijk, we gaan allemaal dood, maar staat u er wel eens bij stil dat u alles goed moet regelen, enz. Het is al heel wat jaren geleden, mijn kinderen zaten in groep 1 en 3 van de basisschool en leerden net lezen. Het idee dat zij voor zo’n abri stonden en hun moeder zagen hangen met die grote letters eronder, die zij dan probeerden te ontcijferen, i.. k b.. e.. n M.. a.. y.. a en i.. k g.. a d oo d, vond ik onverdraaglijk. Wat het bedrag ook was (snik), dat gingen we niet doen. En daar heb ik nooit spijt van gehad.
Dat had ik wel, moet ik eerlijk bekennen, toen er een zeer grote homeopathische campagne op mijn pad kwam. Ik twijfelde: reclame maken voor smerige kokos in chocolade was één, maar de mensen wijsmaken dat ze homeopathische drankjes en pilletjes moesten innemen in plaats van naar de dokter te gaan, nee, dat moest ik maar niet doen. Opgelucht hakte ik die knoop door, maar toen ik uiteindelijk de commercials op radio en televisie voorbij zag en hoorde komen, was ik even in de war. Ik hoorde mezelf. Er was een stem gekozen die precies leek op de mijne. Potverdorie, nou dacht nog iedereen dat ik het was, terwijl ik er geen cent voor kreeg. Op mijn werk bij de regionale omroep ontstond zelfs een relletje, omdat de directeur er honderd procent van overtuigd was dat ik het was, terwijl dat naast het journalistieke werk niet was toegestaan. “Dat had ze moeten overleggen en daar had ik nooit toestemming voor gegeven”, tierde hij. Ik was op dat moment met vakantie dus het duurde even voor ik iedereen overtuigd had van het feit dat ik het echt niet was. Die campagne heeft jaren gelopen en elke keer dat ik weer een nieuwe variant hoorde, vroegen mensen aan mij: “ben jij dat?” en rinkelde er heel ver weg ergens een kassa.
