Lee Roberts - Arthur Conley

Altijd heb ik gedacht dat Arthur Conley op de eerste plaats heeft gestaan in de Amerikaanse top 100 met zijn nummer Sweet Soul Music. Maar nu ik het voor alle zekerheid eventjes opzoek, blijkt dat hij niet hoger is gekomen dan de tweede plek. Is dit belangrijk? Eigenlijk niet, maar ik had dit stukje willen beginnen met de zin: Wie kan er zeggen dat-ie ooit een duet heeft gezongen met een artiest die nummer 1 heeft gestaan in Amerika? Ik! Maar dat kan nu dus niet, want Arthur moest in mei 1967 The Happening van de Supremes boven zich dulden. Jammer!

Anyway, het is toch wel een leuk verhaal om te vertellen, want gezongen met hem heb ik wel.

Voor Veronica mocht ik in 1988 een programma maken, MAYA: een show met allerlei gasten uit de cabaret-, theater- en muziekwereld en Gerard kwam op het idee om Arthur Conley te vragen. We hadden kort daarvoor een reportage over hem gezien bij de VPRO; hij woonde in Ruurlo bij vriend Jos en zijn moeder op de boerderij. Ik belde hem op en we mochten langskomen. We troffen twee ongelooflijk aardige mannen en we legden onze plannen aan ze voor. We wilden dat Arthur de vaste barman zou zijn in het programma, die naast het shaken van cocktails ook in elke uitzending een nummer zou zingen. Toen dat voorstel op tafel lag, nam het gesprek een bizarre wending: er moest namelijk overlegd worden met Otis. Otis? Gerard en ik keken elkaar aan. Otis, die dood is? Ja, die. Arthur moest eerst onze geboortedata hebben en na enig rekenwerk bleken onze horoscopen in orde, dus toen kon hij de kwestie aan Otis Redding voorleggen. Hij moest daarvoor even naar buiten en terwijl hij in de tuin contact zocht met zijn leermeester, vroegen wij ons af of we er wel verstandig aan hadden gedaan om deze man te vragen. Je moet voor zo’n televisieprogramma al met zoveel mensen overleggen, als daar dan nog iemand bijkomt, gaat het wel over erg veel schijven. En als de goede man in kwestie niet eens meer leeft, zetten wij wel onze vraagtekens bij deze vorm van communicatie en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Gelukkig kreeg Arthur snel antwoord van de baas: het was helemaal goed, Otis stond erachter en wenste ons allemaal veel succes. Joepie!

Onder de artiestennaam Lee Roberts heeft Arthur in het programma cocktails geshaked en liedjes gezongen. We namen de show op in Amsterdam Noord, in het Zonnehuis en het allereerste liedje dat hij zong was: I don’t wanna talk about it. Iedereen was gespannen, hij zelf ook trouwens, want hij liep niet over van zelfvertrouwen. Maar het was prachtig, we stonden allemaal met kippenvel naar hem te kijken en te luisteren. In de kerstuitzending zong hij Silent Night en in de laatste uitzending zongen wij samen: let’s call the whole thing off. Veronica trok de stekker uit het programma en dat nummer vonden we wel toepasselijk. Ik moet het nog ergens op een VHS’je hebben staan, maar het zit gelukkig ook nog in mijn kop: de herinnering aan mijn duet met de man die helaas nooit op nummer 1 stond in de Amerikaanse top 100.