Frank Zappa

Het is 3 mei 1988, half negen ’s morgens. Gerard zit aan de koffie en is een beetje chagrijnig: die avond treedt Frank Zappa op in Ahoy en hij heeft geen kaartje. “Werkt mijn vrouw nota bene bij Veronica, dicht bij het vuur, maar concertkaartjes, ho maar.” Ik besluit om in Hilversum bij mijn collega’s van Countdown Café nog een keer mijn best te doen en vertrek richting het Laapersveld. Op het kantoortje van Kees Baars en Alfred Lagarde is het zoals altijd een enorme bende, maar wel gezellig. De mannen zijn in opperbeste stemming. “Dus jij wil graag naar Broadway the hardway vanavond? Hahaha, nou, dan hebben we nog wel een leuk klusje voor je. Als jij voor ons naar de persconferentie gaat en een interviewtje met Franky-boy doet, krijg jij van ons twee kaartjes.” Met een Nagrarecorder om de hele handel op te nemen om mijn nek en de tickets veilig in de portemonnee, ging ik terug naar mijn eigen stekkie om alles eens even rustig te laten bezinken. Natuurlijk ging ik dat doen. Niet dat ik ook maar iets van deze man wist, ik kende zijn muziek ook amper, maar Gerard zou me daar vast wel uit redden, hoopte ik. Ik belde hem op met de verrassing en vroeg hem wat geinige vragen te bedenken om niet al te suf over te komen. Zo gezegd, zo gedaan.

Eenmaal in het zaaltje waar het allemaal zou gebeuren was het een drukte van belang. Ik denk dat er wel vijftig journalisten waren. Mijn hart ging tekeer als een dolle. Er stond een microfoon in de zaal en nadrukkelijk werd ons gevraagd door de organisatie om daar zo goed mogelijk gebruik van te maken, zodat iedereen alle vragen zou horen. Zappa kwam binnen en ik ging zowat dood. Gerard had zich met de Nagra bij de boxen geposteerd voor het beste geluidsresultaat en het vragen stellen begon. Niemand gebruikte de microfoon. Fluisterend stelde men de meest ingewikkelde vragen: “Mister Zappa, on your 23rd album you used a different percussionist and three albums later you replaced him for another, was the rythmsection which you used on your 22nd album not better blablabla”. Ik kon het nauwelijks verstaan en ook Zappa zelf moet zijn oren spitsen om het te kunnen volgen. Met het zweet in de handen liep ik naar de microfoon en mijn hart pompte mijn lijf uit van de stress. “Good afternoon mister Zappa, I am Maya Eksteen from Veronica Broadcasting Company and I would like to ask you some questions.” Nou, dat kwam er in ieder geval goed uit, hij kon me verstaan, hij lachte vriendelijk naar me en zei: “Sure honey, go ahead!” Ik vroeg hem naar zijn muzikantenbestaan, waarom zit een 47-jarige man nog steeds in de rock & roll-bussiness? Kon hij het wel combineren met zijn gezin? En Gerard had onderweg ook nog verteld van een oud affiche: Zappa for president. Of hij nog aspiraties had in die richting? Hij grijnsde: “Not this week”. Toen ik na afloop van de bijeenkomst naar hem toeliep om een stationcall op te nemen, probeerde een bewaker me tegen te houden, maar Zappa stak daar een stokje voor. “Let her come, no problem, Maya was your name huh?” En op drie verschillende manieren zei hij: “Hello folks, stay tuned, this is Frank Zappa voor Veronica’s Countdown Café.”

Het concert die avond was geweldig. Als uitsmijter speelde hij met zijn Mothers een dixieland-versie van de Bolero van Ravel en Stairway to Heaven van Led Zeppelin. Gerard genoot van voor tot achter en ik ook. En tot op de dag van vandaag zie ik nog voor me hoe Gerard met de zware Nagra zowat in de boxen hing om mijn “interview” met zijn popheld op te nemen. Nu ik dit zo opschrijf schiet me ineens te binnen dat er toch iets mankeerde aan die opnamen. En ik weet niet eens zeker of Alfred en Kees het interview wel konden uitzenden in hun programma. Doet er niet meer toe, het was een gigantisch avontuur, een geweldige dag en dat pakt niemand je meer af.